دیدگاه کاربران
دیدگاهی یافت نشد .
تو این جاده ی سرد و بی انتها تو هم راه پاهای خستم شدی
من از هیچ بودم شکوفا شدم تو معنای چیزی که هستم شدی
غریبی که از دور به من میرسید صدایی که آرامشو هدیه کرد
همین شد که گفتم توی این مسیر میشه به کسی مثل تو تکیه کرد
بخند ای مسافر که شب تا سحر به اندازه ی پلک تو جون داده
سحر میشه و باز تو آغوشمی که این بغض تنها یه قانون داره
**
از اون روز کنار مسیر یخی با لبخند تو تازه و سبز شد
گل آرزوهام جوونه زدو بازم سقف این خونه بی مرد شد
تا وقتی نفس باشه توی تنم تو رو با تموم وجودم میخوام
تو روزایی که زندگی ساده نیست کنارت میمونم باهات راه میام
بخند ای مسافر که شب تا سحر به اندازه ی پلک تو جون داده
سحر میشه و باز تو آغوشمی که این بغض تنها یه قانون داره