دیدگاه کاربران
دیدگاهی یافت نشد .
کابوسی ام که خوابِ خوش تعبیر میشه
پروانه ای که تویِ پیلش پیر میشه
یه زندگی درد کشیدم و شمردم
من زندگی کردن هم از یاد بردم
یه عُمره که خوب با خودمم تا نکردم
اونی که باید بشمو پیدا نکردم
توو خلوتم هی از خودم شکست خوردم
هر سال شبِ تولدم دوباره مُردم
هرگز نخواستم یه سوالِ ساده باشم
یا اتفاقی پیش پا افتاده باشم
واسه همین دور خودم دیوار چیدم
نقشه یِ تنهاییمو خودم کشیدم
***
چه جور بخندم با یه قلبِ متلاشی
سخته که مَرد روزای سخت باشی
ای کاش دنیا به دلم اَمون میداد
منو کمی بهتر به من نشون میداد
کاشکی کمتر خودمو فهمیده بودم
حقیقتو جوری که هست ندیده بودم
مثل وصیّت میشه هرچیزی که میگم
انگار که ساکنِ یه دنیای دیگم
هرگز نخواستم یه سوالِ ساده باشم
یا اتفاقی پیش پا افتاده باشم
واسه همین دور خودم دیوار چیدم
نقشه یِ تنهاییمو خودم کشیدم