دیدگاه کاربران
دیدگاهی یافت نشد .
مرگ من روزی فرا خواهد رسید :
در بهاری روشن از امواج نور….
در زمستانی غبارآلود و دور…
یا خزانی خالی از فریاد و شور…
دیدگانم همچو داالنهای تار…
گونه هایم همچو مرمرهای سرد…
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود…
من تهی خواهم شد از فریاد درد…
می رهم از خویش و می مانم ز خویش…
هر چه بر جا مانده ویران می شود…
روح من چون بادبان قایقی…
در افقها دور و پنهان می شود….
در افقها دور و پنهان می شود…
مرگ من روزی فرا خواهد رسید
***
روزی از این تلخ و شیرین روزها….
روز پوچی همچو روزان دگر….
سایه ای ز امروزها، دیروزها !
می رهم از خویش و می مانم ز خویش…
هر چه بر جا مانده ویران می شود…
روح من چون بادبان قایقی…
در افقها دور و پنهان می شود…
در افقها دور و پنهان می شود….
لیک دیگر پیکر سرد مرا…
می فشارد خاک دامنگیر خاک !
بی تو، دور از ضربه های قلب تو…
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک…
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک…