روزگاری در خلوت خاموش یک کوه
در حصاری بلند از صخره و از سنگ
دره ای بود پوشیده از برف
و با دره چشمه ای در بستری از رنگ
و با چشمه در میان دره ی برفی
در چشم اندازی شگرف از وصله های رنگی
بر تن برف بیشه ای بود پوشیده از برگ
و با بیشه صبح دمان هر روز
در آغاز نوازش های آفتاب بر تن دره
در سکوتی سرشار از آواز چشمه
با خش خش بیشه آوایی بود پرسوز ولی بی رحم
و با آوا گرگی بود مغرور ولی تنها
و با گرگ حسرتی بود حسرت یک یار
حسرت گفتن حسرت دیدار
حسرتی جامانده از سال ها هم آغوشی با یک خیال
یک انتظار
عاقبت روزی از روزگار از پس مه آلود یک قله ی سنگی
از بالاهای دره ی برفی صدایی در دره پیچید
آوایی همان قدر پرسوز همان گونه بی رحم
و با آوا گرگ دیگری بود و او هم مغرور و او هم تنها
و اینک با آنها لحظه ای بود لحظه ی دیدار
لحظه ی پیوند لحظه ی آرمیدن در شورش طوفان
لحظه ای پیچیده با سرود شلاق برف بر صخره ی بی جان
لحظه ی آغاز
زان سپس در دره ی برفی در وعده های دیگر دره
با سرخی آفتاب بر تن سخت و سترگ صخره ی سرد
آوازی از دو آوا بود هم چنان پرسوز هم چنان بی رحم
و با دره هم چنان بیشه و با بیشه هم چنان چشمه
و اما و اما با چشمه اینک گل سرخی بود
و با گل سرخ اینک عشقی با شکوه و زیبا
ولی ولی ای وای من این بار شاید حتی تنهاتر از پیشین
تنهاتر از تنها که عشق را در راه با گرگ پرواز می بایست و نمی شد
با چشمه هم اما طوفان می بایست و نمی شد
***
زان سپس در دره ی برفی در وعده های دیگر دره
با سرخی آفتاب بر تن سخت و سترگ صخره ی سرد
آوازی از دو آوا بود هم چنان پرسوز هم چنان بی رحم
و با دره هم چنان بیشه و با بیشه هم چنان چشمه
و اما و اما با چشمه اینک گل سرخی بود
و با گل سرخ اینک عشقی با شکوه و زیبا
ولی ولی ای وای من این بار شاید حتی تنهاتر از پیشین
تنهاتر از تنها که عشق را در راه با گرگ پرواز می بایست و نمی شد
با چشمه هم اما طوفان می بایست و نمی شد
با سلام بسیار عالی بود .برگشتم به سالهای دهه ۷۰