دیدگاه کاربران
دیدگاهی یافت نشد .
به گله ای که درونم مرا چرا میکرد به بچه گرگ غزلهای وحشی در بند
نخاع و گردن و انبوه استخوانهایم به حبس تا به ابد در اوین گه نایم
به نوجوانیه چرک و آنارشی خواندن به یک هزاره به پای عقیده ای ماندن
به بسته بندی تو در دو متر تترون زرد به جیغ تلخ کش و میت و ادامه ی درد
به لرزش عضلانی بعد استفراغ به چرک کردن شعرم میان نوستالژی
به قتل خواهرکان غریب ناتنیم به شاهنامه بی وزن تن تن تن تنیم
به خس خس لزج آب و خون ششهایم به سنت رفقای رفیق کشهایم
به معده ام که سراسر اسید میسازد به قلب سالم و پمپاژهای یک تا صد
به لسه ها و تکاتک ردیف دندانم قسم قسم به خویش که با استناد میدانم
که من علیه ژنم انقلابها کردم درون معرکه ی نطفه ام چه ها کردم
که صدهزار صفت عقل کج سمت ژنم چقدر جنگیدم شعر را رها کردم
چقدر سرباز خوب و منصفی بودم که زنده ماندم و بر خویش اتکا کردم
که جبر تلخ ژنتیک شبیه شوخی شد که آرکی تایپ خودم را خودم بنا کردم
به بیست و یک گرم از هیچ معتقد گشتم به بیست و یک گرم از هیچ اکتفا کردم
مهندسی دقیق بنای فونداسیون و احتمال شکستی به درصد میلیون
به درصد میلیون من شکست میخوردم اگر که شک به قضایای جبر میبردم
***
چقدر سرباز خوب و منصفی بودم که زنده ماندم و بر خویش اتکا کردم
که جبر تلخ ژنتیک شبیه شوخی شد که آرکی تایپ خودم را خودم بنا کردم
به بیست و یک گرم از هیچ معتقد گشتم به بیست و یک گرم از هیچ اکتفا کردم
مهندسی دقیق بنای فونداسیون و احتمال شکستی به درصد میلیون
به درصد میلیون من شکست میخوردم اگر که شک به قضایای جبر میبردم