دیدگاه کاربران
دیدگاهی یافت نشد .
یه چهار دیواری یه روز روت خالی
یه حس کاملا پر از بوی موش کافی
تو رویا تو خلسه پره پشت کار تو دستش
قلم پر زدو رفت با مشت باز تو پرسه
هفت رنگ بود شهرش پِرچم توش پشمه
مقصد توش کشکه رفتم توش لمسش کردم
نشنیدم حرف رفتن نه دیدم همه زردن
تو نقشن با بوی نمه سردرد
ابرو های هیچکی نیست آی با کلا
عاشقا بهم نمیگن را ما جداست
سارقا نمیشینن بجای کائنات
اونجا شام شب نیست مایه پای کار
هرکی شخصیتش معلومه از چشماش
که بد نیست وضعیتش، نبوده از اجبار
بخنده حرف دلشو به تکرار ببنده
بجنگه میسوزه ریه یهجور انگار که سمه
******
پلکام با یه شیوه کم سنگین تر میشه
ما ک انسانیت مون، کندیم از ریشه
رفتیم از پیش هرکی شکل ما نبود
نقش اولیم، ذهنمون از تصمیم لبریزه
کاش بر نگردم به اون برزخ لعنتی
بعد این همه درد حداقل حقمه بعدازاین
واقعا یه روز، خوب، از نزدیک ببینم
یه بار خودم واسه خودم تصمیم بگیرم
آدماش یه رنگن نه رنگی، رنگی
شیرین کامشون نه سمی سنگین
حسی نیست موندنها نه نقدی نه رنجی
نه مستی نفس گیر نه هفت تیر نه جنگی
به آرزو هات نمیرسه یه نفر دیگه
جلو آینه واینمیستی با یه بدن بی حس
ای ازت بگیره کام چشم نبسته میرع
اون که باتوئه، واسه اون چشم قلم کشیده ها