بباف مویت را مگر مرا آن مو طناب دار شود مرا بکش بالا چنان که عاطفه ات جریحه دار شود
مرا بخندان ای مرا بگریان ای که مرده ایست کسیکه
حاضر نیست نه شادمان شود و نه سوگوار شود
کسی به شدت تو به صخره ام کوبید و من فرو رفته ام به قعر دریاها که قعر دریا ها پر از مزار شوم
بباف دارم را و روزگارم را سیاه کن آن گاه مرا بکش بالا چنان که خرخره ام جریحه دار شود
علاج دلتنگی زیارتست و غم است و ناامید شدن جهان مگر با غم به ناامید شدن امیدوار شود
به دست مرگ مگر تو را هوس نکنم که زنده ایست
گناهکاری که به توبه میخواهد درستکار شود
زبان چموش من است بگو پیاده شود کسیکه میترسید گوش قطار من است
به هر کی سیلی نیست بگو سوار شود
بباف دارم را و روزگارم را سیاه کن آن گاه مرا بکش بالا چنان که خرخره ام جریحه دار شود
***
به دست مرگ مگر تو را هوس نکنم که زنده ایست
گناهکاری که به توبه میخواهد درستکار شود
زبان چموش من است بگو پیاده شود کسیکه میترسید گوش قطار من است
به هر کی سیلی نیست بگو سوار شود
بباف دارم را و روزگارم را سیاه کن آن گاه مرا بکش بالا چنان که خرخره ام جریحه دار شود
تا روزی که نفس میکشم ازت با تمام وجودم بیزارم بخاطر این آهنگ
منظورم آهنگ صندلی انتظار بود
اینقدرررررر دوسش دارم که نفرت تو و امثال تو نه تنها خنثی میشه بلکه ی کوه حس خوب باقی میمونه 💛
آینه، چون نقش تو بنمود راست خود شکن، آیینه شکستن خطاست